Ο άνθρωπος που σκηνοθέτησε τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004 στην
Αθήνα και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, μίλησε στο περιοδικό «People» για το τι σημαίνει να είσαι ανοικτά ομοφυλόφιλος στην ελληνική κοινωνία.Πόσο δύσκολο είναι το τίμημα για έναν καλλιτέχνη που έχει δηλώσει απερίφραστα από την αρχή την ομοφυλοφιλία του, να διεκδικεί θέση σ’ αυτό που λέγεται ελληνική showbiz;
«Εγώ το έσκασα από το σπίτι μου στα 18, για να μη χρειαστεί ποτέ να κρυφτώ. Είμαι από τους τυχερούς, γιατί ο τομέας μου είναι η τέχνη και, όπως όλοι γνωρίζουμε, στην τέχνη υπάρχουν άνθρωποι ανοιχτοί σ’ αυτό, όπως και σε άλλα θέματα. Αυτό που είναι δύσκολο, δηλαδή δεν μου αρέσει –το ήξερα ότι μπορεί να γίνει– είναι να χαρακτηριστώ ως gay καλλιτέχνης. Ξέρω ότι για πολλούς το γεγονός ότι είμαι ανοιχτός με την ομοφυλοφιλία μου τους ωθεί να κατηγοριοποιούν τη δουλειά μου με αυτό τον τρόπο. Δεν το ήθελα αυτό, αλλά δεν ήθελα και να παίζω κρυφτούλι, ειδικά μετά τη δημοσιότητα που έσκασε πάνω μου μετά τις τελετές. Δεν είναι δύσκολο. Δεν με κολακεύει να ερμηνεύομαι μέσα από οποιοδήποτε στενό φίλτρο. Δεν το αξίζει, νομίζω, η δουλειά μου, αλλά, τι να κάνουμε, και αυτό είναι ένα από τα πράγματα της ζωής. Η παράσταση 2 ήταν το πρώτο θύμα αυτής της ανάγνωσης».
Τι έχεις να πεις σε όσους πιστεύουν ότι, αν είσαι gay, είσαι ουραγός του πολιτισμού, σε αντίθεση με είκοσι χρόνια πριν που ήταν συνώνυμο της πρωτοπορίας;
«Το gay δεν είναι ιδιότητα, προτέρημα ή παράσημο. Το gay είναι η ερωτική σου επιλογή. Δεν σημαίνει κάτι αξιόλογο για τον άνθρωπο. Είναι δυνατόν να μπορεί να είναι μέτρο αξιολόγησης το τι κάνεις στο κρεβάτι σου; Εμείς δεν αγωνιζόμαστε για να αναγνωριστεί το gay ως προτέρημα, άλλα για να μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει, από τη στιγμή που δεν ενοχλεί τον άλλον και εκεί τελειώνει η πρόταση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου